Ku mbetën zhurma e ëmbël dhe trazirat       ku mbeti mësimi i përzier me lojë?

Ku mbeti fëmijëria që po ndizej                    ku mbetën kukullat në libra e në shtrojë?

Ku mbeti e qeshura pa asnjë qëllim              ku mbetën ankesat pa asnjë synim?

Ku mbeti shtirja në të qeshur e në të qarë    të dyja përnjëherë, gëzim edhe vaj?

Ku mbeti gara për të më ndenjur pranë       me dëshirë të madhe kur pinë ose hanë?

Shtyhen që me mua të rrinë bashkë,            sa më afër, edhe kur dilnim jashtë

vrapojnë krejt natyrshëm drejt mua             qofshin të frikësuar apo të gëzuar

më lëvdonin: „babi“ në lumturi                    më kërcënonin: “babi” në hidhësi

më thirrnin: „babi“ kur ishin larg                  me lutnin: “babi” kur ishin pranë.

Dje ishin ata që mbushnin shtëpinë,             e sot, ah sot, nuk i shoh se ku po rrinë

duket sikur heshtja në banesë ateroi            lëshoi ngarkime kur fëmija shkoi

një sy gjumë, këtë zjarmi e heq                    gjumë plot mërzi dhe i lodhur keq.

Ikën, po po ikën, por ende banojnë              në zemër, kudo që vijnë ose shkojnë

unë me shpirt i shoh kado që bredh             meqë atë ma pushtuan, aty kanë zënë vend

i ndiej në brendi sesi lozin                             akoma në shtëpi e nuk lodhen

edhe shkëlqimin e syve kur ata triumfojnë   edhe lotët e nxehtë kur ata dështojnë

në çdo qoshe nga ta shoh gjurmë                 në çdo strukë prej tyre gjej zhurmë

në dritare xhamat i kanë thyer                     në mur, me bojë e ngjyra kanë lyer

te dera çelsin e kanë shtrembëruar              mbi të vizatime dhe emra kanë shkruar

te pjata e shoh papërfunduar gjellën            për tu turrur për ta ngrënë tortën

tek kaçin mollën e qëruar                             tek derdhin ujin tepruar

i sheh syri gjithmonë e përherë                    edhe nëse heshtur do fsheheshin në shpellë.

Me lotët mezi ia dola mbanë                        ditën kur hipën dhe shtireshin se po qajnë

ata shkuan por edhe shkulën                        nga gjoksi im, zemrën ma këputën.

më kapi emocioni si një fëmijë                     dhe papritmas rodhi loti im si shi.

Gjakftohti nga e qara ime sheh çudi             por sikur të mos qaja, vërtetë do ishte habi.

Nejse, jo çdo qajtje është dobësi                  kam pjekurinë e një burri pra, jam një „babi“.

Përshtati nga arabishtja: Omer R. Berisha

Poemën e ka shkruar poeti sirian i ndjerë Omer Behaudin el-Emiri duke u ankuar për fëmijët e tij, të cilët u martuan, u larguan dhe e lanë të vetëm në shtëpi. Abas Mahmud el-Akkadi ka thënë: Sikur letërsia botërore të kishte një regjistër të vetëm, kjo poemë duhet të ishte në krye.